Turkse Angora

Niemand weet precies hoe of waar dit oude ras is ontstaan. Vaak wordt verteld dat de Turkse Angora is ontstaan ​​uit de langharige Pallas-kat (Otocolobus manul), een kleine Aziatische wilde kat ter grootte van het huis, maar dit is twijfelachtig. De kat van de Pallas heeft fundamentele verschillen met de huiskat en zal waarschijnlijk niet paren met huisgenoten, tenzij er geen andere partners beschikbaar waren. Ook zouden de verschillen ervan een aantal generaties steriele mannen verzekeren.

Het is veel waarschijnlijker dat de Turkse Angora, net als alle andere huiskatten, is ontstaan ​​uit de Afrikaanse wilde kat. De recessieve mutatie voor lang haar bij katten kwam waarschijnlijk eeuwen geleden voor als een spontane mutatie en werd voortgezet door kruising in besloten, bergachtige gebieden die de kruising zouden beperken, zoals regio’s in Turkije. De Franse natuuronderzoeker De Buffon schreef in het laatste deel van de 18e eeuw dat katten met lange vacht afkomstig waren uit Klein-Azië, een schiereiland in het zuidwesten van Azië dat het Aziatische deel van Turkije vormt. Hoe ze ook werden ontwikkeld, langharige katten worden al eeuwenlang opgemerkt in Turkije en de omliggende buurten.

Volgens de legende was Mohammed (570–632 ce), grondlegger van het islamitische geloof, zo dol op katten dat hij ooit zijn mouw afsneed in plaats van zijn geliefde Angora Muezza, die in zijn armen sliep, te storen. Voorheen Ankara-katten genoemd (de naam van de Turkse hoofdstad werd in 1930 veranderd van Angora naar Ankara), Ankara is ook de thuisbasis van langharige Angora-konijnen en geiten die door het Turkse volk worden gewaardeerd om hun lange, fijne haar. Langharige katten werden al aan het eind van de 16e eeuw vanuit Turkije, Perzië, Rusland en Afghanistan naar Groot-Brittannië en Frankrijk geïmporteerd. De Angora had tegen het begin van de 17e eeuw zeker zijn weg naar Europa gevonden en tegen het einde van de 18e eeuw werden Angora’s in Amerika geïmporteerd.

In de begindagen van de kattenfantasie werden Angora’s zeer gewaardeerd. Zoals het verhaal gaat, wees een Angora-eigenaar een aanbod van, 000 voor haar favoriete Angora af op een kattenshow uit 1890 in Londen. Geleidelijk aan werd de Perzische kat echter het voorkeurstype in de Europese kattenwereld. De Angora werd veel gebruikt in Perzische fokprogramma’s om de Perzische vacht lengte en zijde te geven. Later besloot de Raad van Bestuur van de Cat Fancy dat alle langharige rassen eenvoudigweg “langharige” genoemd moesten worden. Ook verwarrend was de neiging van kattenliefhebbers om elke langhaar een Perzische of Angora te noemen, ongeacht zijn bloedlijn. Perzen, Angora’s en Russische langharen werden zonder onderscheid gefokt. Behalve in hun geboorteland, hielden Angoras op te bestaan ​​als een puur ras. Ze verschenen niet meer in de showhallen en uit registratierecords. Tegen de jaren 1900,

In het begin van de twintigste eeuw begon de Turkse regering in samenwerking met de dierentuin van Ankara een nauwgezet fokprogramma om de puur witte Angora-katten met blauwe en amberkleurige ogen te beschermen en te behouden, een programma dat tot op de dag van vandaag voortduurt. De dierentuin waardeerde vooral de angora’s met vreemde ogen (katten met ogen met verschillende kleuren), omdat ze door Allah zouden worden aangeraakt. Men geloofde dat Mohammed’s Angora, Muezza, een kat met vreemde ogen was. Omdat het Turkse volk de katten zo hoog waardeerde, was het verkrijgen van Angoras erg moeilijk, maar in 1962 slaagde Liesa F. Grant, de vrouw van legerkolonel Walter Grant die in Turkije was gestationeerd, erin een paar Turkse Angora’s van de dierentuin naar Amerika te exporteren, compleet met certificaten van afkomst. Deze invoer deed de interesse in het ras herleven en al snel begonnen andere fokkers door het moeilijke proces van het exporteren van Angora’s te gaan,

Een Turkse Angora-fokker die reclame maakt voor ‘geïmporteerde lijnen’, betekent meestal dat ze een basisvoorraad uit Turkije hebben. De subsidies waren van cruciaal belang voor het bereiken van CFA-erkenning voor de Angora. Witte Turkse Angora’s werden in 1968 aanvaard voor registratie als CFA en voor voorlopige concurrentie in 1970, de eerste Amerikaanse registratie die dit deed. In 1972 werden witte Angora’s geaccepteerd voor kampioenschappen. Het duurde tot 1978 voordat alle andere Turkse Angora-kleuren werden geaccepteerd voor kampioenschappen, zoals hun volledig witte verwanten.