Het meest onderscheidende kenmerk van deze kat is het uiterlijk van haarloosheid. De Sphynx is van gemiddelde grootte en lichaamsbouw met een verrassend gewicht voor zijn grootte. Het lichaam voelt warm en zacht aan, met een huidtextuur die lijkt op een zachte perzik of een gladde nectarine. De Sphynx is zachtaardig, levendig en vatbaar voor gebruik.
Inhoudsopgave
Persoonlijkheid
Zeggen dat Sphynxen levendig zijn, is een understatement; ze voeren aapachtige luchtfoto-heldendaden uit vanaf de bovenkant van deuropeningen en boekenplanken. Zeer toegewijd en loyaal, volgen ze hun mensen rond, kwispelen ze met hun hondjes, kneden met hun gewatteerde tenen en spinnen van vreugde over de vreugde om bij hun geliefde mensen te zijn. Ze vragen je onvoorwaardelijke aandacht en zijn net zo ondeugend (en liefdevol) als kinderen. En ondanks dat alles en hun buitenaardse uiterlijk, zijn ze nog steeds volledig katten, met alle mysterie en charme die de mensheid al duizenden jaren fascineert. Hoewel de Sphynx misschien niet voor iedereen is, heeft het unieke uiterlijk en het charmante temperament hem een actieve, enthousiaste aanhang opgeleverd.
Geschiedenis
De Sphynx is niet het eerste geval van haarloosheid bij huiskatten. Deze natuurlijke, spontane mutatie wordt al meer dan een eeuw en waarschijnlijk veel langer op verschillende locaties over de hele wereld gezien.
The Book of the Cat van Frances Simpson, gepubliceerd in 1903, noemde een paar grijze en witte haarloze katten, Dick en Nellie, behorend tot een Albuquerque, New Mexico kattenliefhebber genaamd FJ Shinick. Deze katten, die de ‘Mexicaanse haarloze’ worden genoemd, leken op de Sphynx van vandaag en zouden afkomstig zijn van indianen in Albuquerque. Volgens de brief van dhr. Shinick: “De oude jezuïetenvaders vertellen me dat ze de laatste zijn van het Azteekse ras dat alleen in New Mexico bekend is.” Het is niet bekend of dat waar was, maar Dick en Nellie stierven zonder nakomelingen voort te brengen.
In 1950 produceerde een paar Siamezen in Parijs, Frankrijk, een nest met drie haarloze kittens. De resultaten werden herhaald in de volgende paringen van hetzelfde paar, maar het fokken van de ouders met andere Siamezen leverde geen nieuwe haarloze kittens op. Andere haarloze katten verschenen in Marokko, Australië, North Carolina en, in 1966, in Roncesvalles, Toronto, Ontario, Canada, waar een paar kortharen een nest produceerde met een haarloze kitten genaamd Prune. Een fokker kreeg de ouders en begon een fokprogramma; het ras werd de Canadese haarloze genoemd. Prune werd gedekt door zijn moeder, die een haarloos kitten produceerde.
In 1970 verleende CFA de voorlopige status aan het ras. Deze lijn had een aantal moeilijkheden; de genenpool was beperkt en sommige kittens stierven aan niet-gediagnosticeerde gezondheidsproblemen. In 1971 trok CFA de erkenning in vanwege de gezondheidsproblemen van het ras. De laatste lijn van Prune werd in de jaren zeventig naar Dr. Hugo Hernandez gestuurd. In 1978 en 1980 werden in Toronto twee haarloze poesjes gevonden die vermoedelijk verwant waren aan Prune. Ze werden naar Nederland gestuurd om te worden gefokt met de laatst overgebleven mannelijke nakomeling van Prune. Een vrouw werd zwanger, maar verloor het nest. Geen van de nakomelingen van Prune werd het Sphynx-ras dat we vandaag kennen.
In 1975 ontdekten Milt en Ethelyn Pearson, eigenaren van boerderijen in Minnesota, dat er een haarloze kitten was geboren bij hun normaal gecoate boerderijkat, Jezabelle. Dit kitten, Epidermis genaamd, werd het jaar daarop vergezeld door een ander haarloos kitten genaamd Dermis. Beiden werden verkocht aan Oregon-fokker Kim Mueske, die de kittens gebruikte om het Sphynx-ras te ontwikkelen. Georgiana Gattenby uit Brainerd, Minnesota, werkte ook met kittens uit de Pearson-lijn, met Cornish Rex als outcross.
Bijna tegelijkertijd (1978) vond de Siamese fokker Shirley Smith uit Toronto, Ontario, Canada, drie haarloze kittens in de straten van haar buurt, die ze Bambi, Punkie en Paloma noemde. De afstammelingen van Bambi, Punkie en Paloma in Canada, samen met de afstammelingen van Epidermis en Dermis in Oregon, werden de basis van de huidige Sphynx. Het ras heeft sinds zijn oprichting aanzienlijke vooruitgang geboekt.
Hoewel de meeste liefhebbers de Sphynx als uniek en exotisch hebben verwelkomd, wensen sommige leden van de kat dat de Sphynx wat kleren zou aantrekken. Net als andere rassen die zijn afgeweken van het basisontwerp, heeft de Sphynx enige negatieve aandacht getrokken. Bovendien kan het gen dat haarloos reguleert, worden beschouwd als een genetische aandoening, aangezien de kat gevoeliger is voor zowel warmte als kou. Aan de andere kant beweren liefhebbers dat wij mensen min of meer haarloos zijn in vergelijking met onze naaste familieleden, en met een beetje zonnebrandcrème slagen we erin om het prima te redden.
De acceptatie door de vereniging volgde vrij snel de creatie van het ras voor zo’n ongewoon ras. TICA accepteerde het ras voor kampioenschap in 1986. In 1992 erkende CCA de Sphynx voor kampioenschap. In 1994 volgde ACFA. In 1998 erkende CFA de nieuwe en verbeterde Sphynx-lijnen voor registratie en accepteerde in 2002 het ras voor kampioenschap. Het ras wordt nu erkend door alle Noord-Amerikaanse kattenverenigingen, evenals door Fédération Internationale Féline (FIFe) en de Raad van bestuur van de Cat Fancy (GCCF) in Europa.
Lichaam
Lichaam is van gemiddelde lengte, hard en gespierd met brede ronde borst en volle ronde buik. De stuit is goed afgerond en gespierd. De ruglijn komt net achter de schouderbladen omhoog om langere achterbenen op te vangen tijdens het staan. Uitbening is gemiddeld. Hals is middelmatig lang, afgerond, goed gespierd, met een lichte boog.
Hoofd
Gemodificeerde wig, iets langer dan breed, met prominente jukbeenderen, een opvallende snorhaar breuk en snorhaar kussentjes die de snuit een vierkant uiterlijk geven. De schedel is licht afgerond met een plat vlak voor de oren. De neus is recht en er is een lichte tot matige voelbare stop bij de neusbrug. Prominente, ronde jukbeenderen die het oog definiëren en een bocht vormen boven de snorhaar breuk.
Oren
Groot tot heel groot. Breed aan de basis, open en rechtopstaand. Van de voorkant gezien moet de buitenste basis van het oor beginnen ter hoogte van het oog, niet laag aangezet of bovenop het hoofd. De binnenkant van de oren is van nature zonder inrichting.
Ogen
Groot, citroenvormig, met wijd open centrum terwijl het aan elke kant een duidelijk punt bereikt. Plaatsing moet in een lichte opwaartse hoek zijn, uitgelijnd met de buitenste basis van het oor. Ogen staan ver uit elkaar, waarbij de afstand tussen de ogen minimaal één oogbreedte is.
Poten
Benen zijn middelmatig in verhouding tot het lichaam. Ze zijn stevig en goed bespierd met achterpoten die iets langer zijn dan de voorkant. Poten zijn ovaal met goed geknikte tenen; vijf voor en vier achter. De voetzolen zijn dik, waardoor het lijkt alsof u op kussens loopt.
Staart
Slank, flexibel en lang met behoud van proportie tot lichaamslengte. Zweepachtig, taps toelopend tot een fijn punt.
Vacht
Het uiterlijk van deze kat is er een van haarloosheid. Er kan kort, fijn haar aanwezig zijn op de voeten, buitenranden van de oren en de staart. De neusrug moet normaal gecoat zijn. De rest van het lichaam kan variëren van volledig haarloos tot een bedekking van zachte perzikachtige fuzz waarvan de lengte het uiterlijk van haarloosheid niet verstoort. Deze vacht / huidtextuur zorgt voor een gevoel van weerstand bij het aaien van de kat. Er zijn meestal geen snorharen, maar als ze aanwezig zijn, zijn ze kort en schaars.