Siberische kat

Dit ras is misschien nieuw voor Noord-Amerika, maar het is verre van nieuw voor de wereld. Langharige Russische katten bestaan ​​al honderden jaren. Het is niet bekend wanneer en hoe langharige katten naar Siberië zijn gekomen, maar er wordt gespeculeerd dat het ras met Russische emigranten is aangekomen. Volgens sommige Siberische liefhebbers brachten Russen die naar Siberië emigreerden (of werden verbannen) hun katten mee. De mutatie voor lang haar lijkt te zijn opgetreden in drie afzonderlijke gebieden: Rusland, Perzië (Iran) en Klein-Azië (Turkije). Het is echter mogelijk dat de langharige mutatie oorspronkelijk in Rusland plaatsvond en dat Russische langharen zich vanuit Rusland naar Turkije verspreidden, kruising met lokale katten om de Angora te worden, en naar Perzië, kruising met lokale katten om de Siberische kat te worden. Als dat zo is, zijn alle langharen afgeleid van de Russische langhaar.

Lange vacht bij huiskatten lijkt een aanpassing aan kou te zijn, en het is zeker koud in Siberië. Vanwege het meedogenloze klimaat ontwikkelden of verkregen deze katten door te paren met de lokale katten, langer haar, jassen voor alle weersomstandigheden en grotere, stevigere lichamen. De katten overleefden en ontwikkelden zich tot een sterk, langharig ras dat bestand was tegen de meedogenloze omstandigheden in de regio.

Volgens Russische verhalen wogen Siberische katten ooit tot 45 pond en beschermden ze hun menselijke metgezellen en huishoudens. In Harrison Weir’s boek uit 1889, Our Cats and All About Them, noteerde hij in het hoofdstuk over langharige katten de variëteiten van langharige katten die in zijn tijd bestonden en die werden getoond in zijn beroemde moderne kattenshow in juli 1871 in het Crystal Palace in Londen , waren de Rus, Angora, Perzisch en Indisch. Weir, bekend als “de vader van de kattenkostuum”, schreef dat de Russische langhaar op een aantal manieren verschilt van Angoras en Perzen, waaronder zijn grotere formaat, langere manen, grote prominente feloranje ogen en zijn lange, dichte, wollige ogen gestructureerde vacht inclusief de staart die dik bedekt is met zeer wollig haar. De Russische langharen die tijdens de show in de schijnwerpers stonden, waren echter al dan niet Siberiërs,

Tot de jaren tachtig ontmoedigde de regering van de voormalige Sovjet-Unie haar burgers om huisdieren te bezitten vanwege huisvesting en voedseltekorten. In 1987 hief de regering de beperkingen op voor huisdieren, en fokkers en liefhebbers richtten kattenclubs op en begonnen fokgegevens bij te houden. In 1988 werd in Moskou de eerste Russische kattenshow gehouden. Terrell stuurde vier Himalayans naar Nelli Sachuk en ontving in ruil daarvoor op 28 juni 1990 drie Siberiërs – één mannetje (Kaliostro Vasenjkovich) en twee vrouwtjes (Ofelia Romanova en Naina Romanova). Kort daarna ontving ze de metrukas (geboorteaktes) van de kittens, waarin hun namen, geboortedata en kleuren en patronen werden beschreven. Het duurde niet lang of de Siberiër had Terrell’s harten en portemonnees geboeid. Ze investeerde duizenden dollars en besteedde vele uren aan het verkrijgen van meer katten en het vestigen van de Siberiër als een erkend ras in Amerika. Slechts een maand nadat Elizabeth Terrell haar Siberiërs ontving, importeerde fokker David Boehm een ​​aantal eigen Siberiërs.

In plaats van te wachten op het verzenden van katten, boekte hij een vlucht naar Rusland en kocht hij elke Siberiër die hij kon vinden. Op 4 juli kwam hij terug met een collectie van vijftien katten. Zijn Siberiërs produceerden het eerste nest in Noord-Amerika en waren van onschatbare waarde bij het vergroten van de Siberische genenpool. Op 4 juli kwam hij terug met een collectie van vijftien katten. Zijn Siberiërs produceerden het eerste nest in Noord-Amerika en waren van onschatbare waarde bij het vergroten van de Siberische genenpool. Op 4 juli kwam hij terug met een collectie van vijftien katten. Zijn Siberiërs produceerden het eerste nest in Noord-Amerika en waren van onschatbare waarde bij het vergroten van de Siberische genenpool.