Een kat van mysterie en legende, de Heilige Birmaan is een kat met gekleurde puntjes met lang zijdeachtig haar en vier puur witte voeten. Ze zijn vaak sterk gebouwd, langwerpig en gedrongen, niet slank of gedrongen. Hun opvallende hoofd heeft sterke kaken, stevige kin en een middellange neus.
Inhoudsopgave
Persoonlijkheid
Heilige Birmanen zijn aanhankelijke, vriendelijke en trouwe metgezellen met een gevoel van waardigheid dat door hun families tot aanbidding lijkt uit te nodigen. Als voormalige tempelkatten lijken Birmanen gewend te zijn geraakt aan aanbidding. Ze zijn erg intelligent en aanhankelijk, volgens sommigen, vaak erg mensgericht. Ze zullen bezoekers over het algemeen eerder met nieuwsgierigheid dan met angst begroeten. Vanwege hun zachte temperament zijn Birmanen meestal gemakkelijk te hanteren, te verzorgen en het zijn ideale huisdieren voor iedereen die rustige metgezellen wil die liefde en genegenheid zullen bieden.
Geschiedenis
Volgens de eeuwenoude legende woonden puur witte katten in de boeddhistische tempels van het land Birma (nu Myanmar) en werden ze vereerd als de kattendragers van de zielen van priesters die de sterfelijke vlakte hadden verlaten. (De term voor dit proces is transmutatie, wat betekent veranderen van de ene vorm naar de andere.) De godin van de transmutatie, Tsim-Kyan-Kse, werd in deze tempels aanbeden, voorgesteld door een gouden beeld met gloeiende saffier ogen. Mun-Ha, een priester en aanbidder van Tsim-Kyan-Kse, diende in de tempel van Lao-Tsun. Elke avond vergezelde Mun-Ha’s trouwe metgezel Sinh, een van de 100 heilige witte katten die in de tempel woonden, Mun-Ha voor zijn avondgebeden voor het gouden beeld.
Op een dag vielen plunderaars uit Siam de tempel binnen vanwege zijn rijkdom en sloegen Mun-Ha neer. Terwijl Mun-Ha stervend lag, legde Sinh zijn poten op Mun-ha’s hoofd en keek hij naar het standbeeld van Tsim-Kyan-Kse. Plotseling veranderde Sinhs witte vacht in een prachtige gouden tint, zijn gezicht, staart en benen werden donkerder naar de kleur van de aarde, en zijn ogen veranderden van geel in diep, saffierblauw. Sinh’s poten bleven echter wit als een symbool van de pure geest van Mun-Ha. De volgende ochtend hadden alle tempelkatten dezelfde transformatie ondergaan. De volgende zeven dagen weigerde Sinh al het voedsel en stierf uiteindelijk, terwijl hij Mun-Ha’s geest naar het paradijs droeg.
Het meer wetenschappelijke en minder romantische verhaal van dit ras, ook wel de Heilige Kat van Birma genoemd, begint in 1919, toen een paar Birman-katten in Frankrijk arriveerde. Aan dit paar katten zijn twee verschillende accounts gekoppeld en, zoals de legende, kunnen geen van beide worden gedocumenteerd. De eerste stelt dat rond het begin van de twintigste eeuw de tempel van Tsim-Kyan-Kse opnieuw werd overvallen. Twee westerlingen, Auguste Pavie en majoor Gordon Russell, hielpen enkele priesters en hun heilige katten naar Tibet te ontsnappen. Toen de twee in 1919 naar Frankrijk terugkeerden, kregen ze van de dankbare priesters een paar Birmaanse katten.
In het tweede en minder heroïsche verslag kocht een persoon genaamd de heer Vanderbilt het paar Birmanen van een ontevreden dienaar van de tempel van Laos-Tsun. In beide gevallen stierf de mannelijke kat, Maldapour, tijdens de oceaanreis naar Frankrijk, maar het vrouwtje, Sita, arriveerde in Frankrijk zwanger van de nakomelingen van Maldapour en werd de Europese basis van het Birmaanse ras.
Het ras bloeide en in 1925 werd de Birmaan formeel erkend in Frankrijk. Het ras werd in dat land genoten tot de chaos van de Tweede Wereldoorlog, toen het ras bijna uitstierf. Op een gegeven moment nam het Birman-ras weer af tot een enkel paar katten. Het duurde vele jaren om de Birmaan te herstellen; de rassen die werden gebruikt om het ras nieuw leven in te blazen waren waarschijnlijk Perzen en Siamezen (en mogelijk anderen, zoals de Turkse Angora), maar tegen 1955 had het ras zijn oude glorie bereikt.
In 1959 arriveerde het eerste paar Birman-katten in de Verenigde Staten en in 1967 accepteerde CFA de Birman officieel. Sindsdien bloeit de Birmaan in Noord-Amerika en is het een populair en bekend ras geworden. Tegenwoordig is de Birmaan een van de meest populaire langharige rassen.
Lichaam
Langwerpig en gedrongen, met een goed gespierd gevoel.
Hoofd
Schedel sterk, breed en afgerond; een lichte platte plek net voor elk oor, en een kleine platte plek op het voorhoofd tussen de oren. Voorhoofd helt achterover en is licht convex. De neus is middelmatig lang en breed, in verhouding tot de grootte van het hoofd; neus begint net onder de ogen en is Romeins (licht convex) in vorm en profiel; neusgaten zitten laag op neusleer. Wangen vol met ietwat ronde snuit; snuit niet kort en stomp, noch puntig en smal. Kaken zwaar. Kin sterk en goed ontwikkeld.
Oren
Middelmatig lang; bijna even breed aan de basis als hoog. Gewijzigd naar een afgerond punt aan de punt; evenveel aan de zijkant als aan de bovenkant van het hoofd.
Ogen
Bijna rond met zoete uitdrukking. Goed uit elkaar geplaatst, met de buitenste hoek heel licht naar boven gekanteld. Blauw van kleur.
Poten
Benen van gemiddelde lengte en zwaar. Poten groot, rond en stevig; vijf tenen voor, vier achter. Pootkussentjes: roze soms met donkere vlek (ken) op pootkussentjes vanwege twee kleuren in patroon.
Staart
Middelmatig lang, in aangename verhouding tot het lichaam.
Vacht
Middellang tot lang, zijdeachtig van structuur, met zware kraag rond de nek; lichtjes gekruld op de buik. Bont mat niet.
Kleur
Zegelpunt, blauwpunt, chocoladepunt en lila punt. Lichaamskleur zelfs; sterk contrast tussen carrosseriekleur en punten. Maskerpunten, oren, benen en staart zijn dicht en duidelijk gedefinieerd, allemaal in dezelfde schaduw. Masker bedekt het hele gezicht inclusief snorhaarkussentjes en maakt verbinding met oren door middel van overtrekken. Geen tikken of wit haar in punten. Voorpoten hebben witte handschoenen die eindigen op een gelijkmatige lijn over de poot bij of tussen de tweede of derde gewrichten. De bovengrens van wit is metacarpale (dauw) pad. Handschoen op achterpoten bedekt alle tenen; kan hoger uitkomen dan voorhandschoenen. Handschoenen steken achter het spronggewricht uit, de zogenaamde veters. Veters eindigen in punt of omgekeerde “V” en strekken zich uit van ½ tot ¾ van het spronggewricht. Idealiter passen de voorhandschoenen, de achterhandschoenen bij elkaar en de veters bij elkaar.